fot. Danuta Matloch
W nawiązaniu do artykułu Miliony dla zewnętrznych kancelarii prawnych. Tak wicepremier Gliński wydaje pieniądze opublikowanego 12 czerwca br. na portalu wp.pl pragniemy wyjaśnić dlaczego w postępowaniach prowadzonych przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego niejednokrotnie konieczne jest zasięgnięcie opinii ekspertów zewnętrznych, posiadających wiedzę i doświadczenie w dziedzinach związanych z ochroną zabytków.
Jednym z obowiązków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego jest ochrona dziedzictwa narodowego, w tym również ochrona zabytków znajdujących się poza zbiorami muzealnymi i bibliotecznymi. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego jest też organem ochrony zabytków i w tym zakresie dokonuje rozstrzygnięć jako organ pierwszej instancji albo rozpatruje odwołania od rozstrzygnięć wojewódzkich i samorządowych konserwatorów zabytków jako organ drugiej instancji. Na podstawie ustawy o restytucji narodowych dóbr kultury, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego reprezentuje Skarb Państwa w sprawach dotyczących restytucji dóbr kultury na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz występuje w postępowaniach cywilnych, karnych i w sprawach o przestępstwa skarbowe, administracyjne, sądowo-administracyjnych, a także w postępowaniach w sprawach o wykroczenia i wykroczenia skarbowe związanych z restytucją dóbr kultury, jak również reprezentuje Rzeczpospolitą Polską w tym zakresie przed organami i sądami państw obcych.
Zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków jest ponad 70 tysięcy, a zabytków ruchomych ponad 200 tysięcy. Zasady ponoszenia tych wydatków określają przepisy ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. z 2017 r. poz. 2187 oraz z 2018 r. poz. 10). Corocznie na ten cel Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego rozdysponowuje, w ramach udzielanych dotacji celowych, kwotę ponad 100 milionów złotych na działania konserwatorskie przy najbardziej cennych zabytkach będących świadectwem naszej przeszłości. W roku 2018 Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przeznaczył na ten cel ponad 142 mln złotych, co stanowiło wzrost o 44% w stosunku do 2016 r.
W trakcie prowadzonych przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego postępowaniach administracyjnych, zarówno w pierwszej, jak i drugiej instancji, niejednokrotnie konieczne jest zasięgnięcie opinii ekspertów zewnętrznych, posiadających wiedzę i doświadczenie w dziedzinach związanych z ochroną zabytków. Dokonywane rozstrzygnięcia przesądzają o utrwaleniu tego, co w zabytkach najcenniejsze oraz przeciwdziałają niekorzystnym dla nich zmianom. Natomiast po zakończeniu tych postepowań niezbędna jest obsługa prawna w zakresie reprezentowania Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego przed Wojewódzkimi Sądami Administracyjnymi i Naczelnym Sądem Administracyjnym. Obsługę tę wykonują kancelarie adwokackie wyspecjalizowane w postępowaniach sądowych o charakterze administracyjnym. Przymus radcowsko – adwokacki wynika z przepisów postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, które organ administracji publicznej jest zobowiązany stosować. Działania wyspecjalizowanych podmiotów w zakresie reprezentacji przed sądami administracyjnymi wpływają na trwałość rozstrzygnięć dokonywanych przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego i tym samym skuteczność systemu ochrony dziedzictwa kultury.
Zasady funkcjonowania systemu ochrony zabytków określają przepisy ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W trakcie 15 lat od chwili jej uchwalenia była kilkakrotnie nowelizowana, ale wyzwania nowych czasów wymagają również bardziej zasadniczych zmian systemu ochrony zabytków. W tym zakresie niezbędne jest wykorzystywanie wiedzy i doświadczenia ekspertów zewnętrznych, w tym osób zajmujących się prawną stroną ochrony dziedzictwa narodowego. Pozwala to nie tylko na wyeliminowanie błędów w dokonywanych zmianach prawa już na wczesnym etapie procesu legislacyjnego, ale ma to także korzystny wpływ na jego dalszy przebieg.
Wykonywanie przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego zadań z zakresu restytucji dóbr kultury obejmuje w szczególności występowanie w imieniu Skarbu Państwa w postępowaniach cywilnych i karnych, których celem jest odzyskanie dóbr kultury zrabowanych lub utraconych na skutek II wojny światowej oraz dóbr kultury skradzionych lub nielegalnie wywiezionych z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Podejmowanie działań restytucyjnych jest przy tym jednym z głównych obowiązków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z zakresu ochrony dziedzictwa, wynikających z ustawy o działach administracji rządowej oraz ustawy o restytucji narodowych dóbr kultury. Do podstawowych wydatków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w obszarze restytucji należą koszty zastępstwa procesowego, wykonywanego przez profesjonalnych pełnomocników w kraju i za granicą. Jest to podyktowane faktem, iż w znakomitej większości przypadków jedyną metodą odzyskania skradzionych, utraconych lub nielegalnie wywiezionych dzieł sztuki należących do Skarbu Państwa jest wdanie się w spór sądowy z ich posiadaczem. Spory te z uwagi na swoją specyfikę prowadzone są zarówno na gruncie krajowego jak i obcego prawodawstwa. Jednocześnie postępowania sądowe mające na celu odzyskanie dóbr kultury, których utrata nastąpiła niejednokrotnie ponad 70 lat temu, charakteryzują się niezmiernie zróżnicowanymi stanami faktycznymi i prawnymi, a co za tym idzie należą do skomplikowanych i długotrwałych. Powoduje to, iż dla skuteczności działań restytucyjnych niezbędne jest korzystanie w tym zakresie z wiedzy i doświadczenia zewnętrznych kancelarii prawnych. Należy przy tym nadmienić, że wysiłki Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego zmierzające do odzyskania utraconych przez Rzeczpospolitą Polską dzieł sztuki zostały zintensyfikowane w 2017 roku, wraz z wejściem w życie ustawy o restytucji narodowych dóbr kultury, co przełożyło się na wzrost wydatków przeznaczonych na pokrycie kosztów zastępstwa procesowego w tych sprawach. W latach 2011 – 2017 wartość odzyskanych przez MKiDN dzieł sztuki wyniosła ponad 7,8 mln zł.